Replanted Trees, გადარგული ხეები

რევოლუცია გამოცხადდა ჩემსა და შენს შორის
და ვხარჯავთ სიტყვებს ცვლილებათა სანუგეშოდ
მე კი მხოლოდ ჩრდილის აკრეფა გადავწყვიტე
შენი ქალაქის კედლებიდან.
ვინ იცის,
იქნებ ადამიანებს ჩვენი შემყურე ფრენა თუ არა, ფრენის სურვილი გასჩენოდათ.
იქნებ მოგვეხატა კიდეც მათი ერთგანზომილებიანი
ფანტაზიისთვის ორი, სამი, ოთხი ან მეტიც.
ვინ იცის სასოწარკვეთილი ჩემს სხეულში რამდენჯერ შემაქციე.
ვინ იცის რამდენჯერ ვიცეკვებდი შენთვის მოჭახჭახე ჭაღის შუქზე.
ახლა ის რიტმი სხეულში დამრჩა
და ცახცახით ედება ყველაფერს;
კალამს, წიგნებს, მაგიდას, ფიქრებს,
რომლებსაც ვწერ და ვერც ვწერ.
სული ვაღებინე გუშინ
მაგრამ შენ შიგნით დამრჩი.
ყველაფერი გადმოინთხა გვამიდან -
ხასიათი, ბილწსიტყვაობა, გაციება, სარძევე კბილები,
ყველაფერი შენს გარდა.
შენ ჰაერი იყავი და მე ჩაგისუნთქე;
ამოსუნთქვა კი ზედმეტად გაჭირდა.
გთხოვ წამიყვანო იქ სადაც ამოვიღებდი გულიდან ქვეყანას,
რომელმაც გადაგვასახლა.
დავივიწყებდი წვიმას, რომელმაც
ვერაფრით გაგვწმინდა.
გთხოვ ნუ ჩაწურავ ბალიშში თვალებს,
არაა სამართლიანი ამდენი ტკიპების ჩახრჩობა
ჩვენი წვრილმანებისთვის.
გთხოვ გამომიგზავნო რაიმე ნივთი
რაც შენ გეკუთვნის;
რამე ნამცეცი
რაც შენ გეჭირა,
რასაც შენი სუნი დაჰკრავს,
რათა შევძლო შევისუნთქო და დავთვრე.
ღამე კი დიდებულ ლაქებად
გადმოიღვრება ჩემს გალეშილ სულზე;
იქნებ უპასუხო ჩემი მთვრალი სხეულის კითხვას-
რა მოხდება როცა ელექტრა უკან მოიხედავს?!

Revolution was declared between you and me,
and we spend words to console changes,
however, I decided only to abstract shadows
from the walls of your city.
Who knows,
maybe at the sight of us people could have concieved dreams of flying.
Maybe we could add to their one-dimensional fantasies
second, third and fourth dimensions. Or even more.
Who knows, how many times you turned me back into my own body despairing,
who knows, how many times I would dance with you under the shining lights.
Now this rhythm is left in my body
and is trembling away beyond me;
it trembles all over the pen, books, table and thoughts
which I write down and others as well.
I vomited my soul yesteday,
but you are still left inside me.
Everything was thrown out from my body –
my dispositions, my profanities, my sickness, my baby teeth,
yes, everything but you.
You were the air and I breathed you in,
but breathing out has been too difficult.
Please, take me somewhere where I can forget the country,
which has exiled us.
Somewhere where I can forget the rain,
which failed to wash us continuously.
Please don’t cry your heart out in the pillow,
it is not just to drown so many ticks
because of our trivial problems.
Please send me something
that belongs to you;
some tiny particle
that you have held,
something that smells like you
and I will get drunk by it.
Then night will pour over my drunken soul
and cover it with magnificent spots;
will you answer my drunken body asking:
What will happen when Electra looks back?!